sociaal, maatschappij, toekomst
10-01-2019
Een rode draad in mijn leven ... een stem die niet gehoord wordt. Een stem die zich niet láát horen. Maar vooral, een stem die te bang is om zich te laten horen. Maar waarom? We leven in een vrij land. Waarom zou je je stem niet laten horen?
De tegeltjes wijsheid ‘Van het concert des levens, krijgt niemand een program.’ zag ik jaren geleden, als kind, bij een collega van mijn vader. Een mooie ware spreuk. Het leven, een programma dat zich als vanzelf ontvouwt en dat je gaandeweg leert om enigszins bij te sturen. Iets wat je van jongs af aan hebt (aan)geleerd, kom je altijd weer tegen en zal je vooral zelf moeten bijsturen, besturen. Zo hebben we als mens, als ouder, als partner, als vriend of bekende allemaal onze leermomenten. We hebben allemaal onze gebreken, maar voorop staat dat we als mens het goede willen voor de ander. Belangrijk om dàt als uitgangspunt te blijven zien. Het verdriet of de pijn waar je doorheen moet is jouw verdriet, jouw pijn, jouw verwerking, jouw weg. Anderen kunnen je helpen, maar je moet het zèlf doen, je moet er zèlf doorheen.
’Helpen’, een woord dat ik liever niet meer gebruik. Alsof je de ander direct degradeert, ongelijkwaardig maakt. Ik praat liever over ondersteunen. Dat is me vooral de laatste jaren duidelijk geworden. Iedereen kan in een situatie belanden waar weinig invloed op kan worden uitgeoefend. Je rolt van de ene gebeurtenis in de andere. Natuurlijk zijn er keuzemomenten, maar je bent niet altijd in staat om de juiste (beste) keuze te maken op dat moment. Achteraf is dat altijd beter te zien. Het leven is dus een voortdurende leerschool. Een leven lang leren. Met vallen en opstaan. Soms is het belangrijk om te vallen, het leert je voor jezelf op te komen. Het leert je om weer te gaan staan en verder te lopen. Ook al doet dat zeer. De wonden helen als je er aandacht voor hebt, ze helen als je er zorg aan besteedt.
Mijn leermoment van de laatste jaren, een scheiding die veranderde in een milde vorm van een vechtscheiding. Ongewenst, dat zeker. Dat had niet gehoeven als ik eerder voor mijn rechten was gaan staan. De fouten die er door de duur betaalde mediator waren gemaakt (in 2012) waren mede oorzaak van de onduidelijkheden en de lange nasleep. Daar had ik zelf standvastiger moeten zijn. Ik wist precies wat er mis was en had nooit concessies mogen doen. Dat de uiteindelijke rechtszaak, voorjaar 2017, een uitkomst had die gebaseerd was op onjuistheden, had alles te maken met het feit dat mijn stukken niet waren ingediend. Ik zat in de rechtszaal met vele documenten in mijn tas, die ter plekke werden uitgereikt. En weer ... ik had die rechtszaak moeten seponeren. Dat deed ik niet. Ik was in shock. Ik onderging het.
Van jongs af aan heb ik me aangepast en ben ik (meestal) heel voorzichtig. Àls ik van me laat horen, dan is het duidelijke klare taal. Dan zijn mensen over een belangrijke grens heengestapt en kàn ik niet stil blijven. Wat ik de laatste jaren heb geleerd en ondervonden, is dat veel mensen aan de onderkant van onze maatschappelijke ladder zitten omdat er een paar treetjes missen. Mensen kùnnen niet meer uit het dal komen. Dat heeft alles te maken met onze systematiek van toeslagen. Natuurlijk is het fijn dat mensen ‘geholpen’ worden, probleem is echter dat je in een situatie ‘geduwd’ wordt en er dan met moeite weer uitkomt. Om die reden wil ik met één van mijn projecten mensen vooral ondersteunen, iets schenken en tegelijk iets goeds doen voor natuur en milieu. Mensen ondersteunen in de eigen leefomgeving, samen met anderen. Met hart en ziel. Met mededogen. Een luisterend oor. Samenwerken. Verbinden. Een vonkje ontsteken bij de mensen. Niet meer en niet minder. Het is aan de mensen zelf om er iets mee te doen.
Ik denk dat er veel onbegrip bestaat, zowel bij verhuurders als bij huurders. Veel mensen wìllen wel, maar soms wordt het echt onmogelijk gemaakt. En als mensen meerdere klappen achtereen krijgen, dan geven ze het op. Dan heeft het geen zin meer. Besef, wat het met mensen doet, schulden. En besef wat een blauwe enveloppe te weeg kan brengen, emotioneel. Besef, dat mensen zich terugtrekken en steeds meer alleen komen te staan.
ACCEPT what you can't change, and CHANGE what you can't accept.
Ons ‘sociale systeem’..., schaf die toeslagen af en zorg dat huren betaalbaar zijn. Het is nu een oversluizen van geld, van het ene potje naar het andere, over de ruggen van bewoners heen. Ik spreek dus niet meer van ‘helpen’ maar van ondersteunen. Ècht helpen kan je jezelf, door jouw weg te zoeken in het leven. Ècht helpen kan ook de overheid, door een eerlijker systeem te bedenken waarin iedereen kan meedraaien in ons land. Niet eenvoudig, wel noodzakelijk.
Ons huidige systeem is, ondanks de vele goede dingen die er ook zijn, ziekmakend. Ziekmakend voor mens, dier en plant. Groter: ziekmakend voor de aarde. En dat, terwijl we allemaal gelukkig willen zijn èn leven in een welvarend land èn tot waanzinnige prestaties in staat zijn! Maar ònze zogenaamde welvaart heeft een keerzijde, een kant die veel mensen niet zien of niet willen zien. Dat kunnen we alleen veranderen door zelf het verschil te maken en juiste keuzes te maken, op persoonlijke titel. Juiste keuzes die verder gaan dan eigenbelang.
Verder lezen:
Foto credit:
De foto is gemaakt in de Kunsthal Rotterdam door Bert Thierauf
OrganiVerde ®
Voel je vrij om contact op te nemen. Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten!
Of schrijf naar support@organiverde.nl.